Kapetank
Ο Γιώργος Καρράς ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη στις Τρύπες. Έντεκα χρόνια μετά τη διάλυση του ιστορικού γκρουπ σπάει τη σιωπή του και μιλάει στο ough! για την ελληνική πραγματικότητα. Και για μουσική.
Ο Γιώργος Καρράς είναι μουσικός και συνθέτης που γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και ανήκει στην ιδιαίτερη κάστα των εφηβικών μου ηρώων. Mαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του πιο δημοφιλούς ελληνικού σχήματος των τελευταίων τριάντα χρόνων: μαζί δημιούργησαν τις Τρύπες. Ο Γιώργος Καρράς έχει συνθέσει τα περισσότερα τραγούδια του συγκροτήματος.
Το 1993 σε συνεργασία με τον Αγγελάκα κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δουλειά το «Υπέροχο Τίποτα», με παραγωγό τον Γιώργο Χριστιανάκη. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ φάνηκαν οι αναζητήσεις του Καρρά και σε άλλα είδη μουσικής εκτός από την ροκ (χρησιμοποίησε όργανα όπως ακορντεόν, τσέλο, κοντραμπάσο, βιολί και συνθεσάιζερ).
Κοιτάω στην δισκοθήκη μου το εξώφυλλο του άλμπουμ, γελάω και θυμάμαι διάφορα από εκείνη την εποχή….
Το βρώμικο ’93 ήμουν 20 χρονών και δεν με ενδιέφερε καθόλου το ταραχώδες ελληνικό πολιτικοοικονομικό σκηνικό που περιελάμβανε ιστορίες με προδοσίες και παραιτήσεις βουλευτών, Σαμαρά VS Μητσοτάκη, διαπλεκόμενα, εύρωστους τότε εκδότες, καναλάρχες που είχαν έτοιμο για άλλη μια φορά τον κοτσανάτο ογδοντάχρονο Ανδρέα Παπανδρέου για πρωθυπουργό (θυμήσου την σκηνή με την τούρτα της νίκης το βράδυ των εκλογών) και άλλα τέτοια ευτράπελα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μετά από μια ταραχώδη νύχτα -με ονεδίτες και πασόκους να πλακώνονται για τις αφίσες έξω απ’ το Berlin και κάμποσες μπύρες- τον φίλο μου το Μάκη να με ξυπνάει το πρωί χτυπώντας με στο κεφάλι με ένα 12ιντσο που μόλις είχε πέσει στα χέρια του. Ο νέος δίσκος ήταν φυσικά το «Υπέροχο Τίποτα», το οποίο έγινε το απόλυτο αστικό σάουντρακ εκείνης της περιόδου και ένα από τα αγαπημένα μου ελληνικά άλμπουμ γενικά. Ψάχνοντας κάτι στο soundcloud έπεσα τυχαία πάνω σε καινούργιο υλικό του Γιώργου Καρρά. Μου είχε κάνει εντύπωση που δεν είχα ακούσει κάτι γι’ αυτόν τόσα χρόνια. Επικοινώνησα μαζί του και δέχτηκε να κάνουμε μια κουβέντα για την πορεία του μετά τις Τρύπες.
Φωτο: ShootLudwig: Νίκος – Θάνος.
Από τότε που διαλυθήκαν οι Τρύπες πέρασαν σχεδόν 11 χρόνια. Μου κάνει εντύπωση ότι ενώ για όλα τα μέλη του γκρουπ λίγο πολύ μαθαίναμε για τις μουσικές τους δραστηριότητες, δεν είχα ακούσει τίποτα για τις δικές σου. Τι έκανες τα τελευταία χρόνια;
Ας πούμε ότι ήμουν απογοητευμένος και γι’ αυτό αποφάσισα ότι έπρεπε να χαθώ από τον κόσμο. Δεν έκανα τίποτα σε σχέση με την μουσική που να έχει βγει προς τα έξω, παρόλο που όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησα να γράφω μουσική.
Δεν είχες την ανάγκη μέσα σε αυτά τα χρόνια που πέρασαν να ανέβεις πάλι πάνω στην σκηνή;
Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη μιας μπάντας… Μόνος μου δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Επομένως, έπρεπε να βρω ανθρώπους, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Δεν θα μπορούσα να φτιάξω μια μπάντα με κάποιους που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και δεν έχουμε κοινή αισθητική. Έκανα κάποιες προσπάθειε,ς αλλά δεν είχαν το αποτέλεσμα που θα ήθελα. Ίσως να έφταιξα κι εγώ που ήμουν αρκετά επιφυλακτικός.
Σου έχει λείψει κάτι από εκείνη την περίοδο που μπορεί την μια εβδομάδα να έπαιζες στην Αθήνα και την άλλη στο Λονδίνο; Θέλω να πω, ότι πέρα από την γκάβλα του live, δεν ήταν όλο αυτό και μια περιπέτεια: το να γνωρίζεις δηλαδή καινούργιες πόλεις, ανθρώπους, στέκια.
Όλο αυτό το ταξίδι ήταν συναρπαστικό σπουδαίο και υπέροχο. Δεν μου έχει λείψει κάτι συγκεκριμένο, απλά μερικές φορές αναπολώ και αισθάνομαι πολύ ωραία και σκέφτομαι ότι ήμουν τυχερός που το έζησα.
Πέρα από την αναγνώριση του να παίζεις σε ένα απ’ τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα σε υλικό επίπεδο εκείνα τα χρόνια, καταφέρνατε τελικά να ζείτε μόνο από την μουσική;
Ο βιοπορισμός από αυτή την μουσική ήταν πάντα δύσκολο πράγμα στην Ελλάδα. Ίσως μπορούσαμε να ζήσουμε μόνο από την μουσική όταν φτάσαμε στο ζενίθ, άλλα αυτό το χρονικό διάστημα ήταν πολύ μικρό. Όσον αφορά εμένα, πάντα δούλευα, γιατί έπρεπε να συντηρώ εκτός από μένα και την οικογένειά μου.
Πριν από λίγο καιρό έπεσα σε δύο καινούργια κομμάτια που έχεις ανεβάσει στο soundcloud. Έχεις κι άλλο έτοιμο υλικό; Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να κυκλοφορήσεις κάποια προσωπική δουλειά;
Όπως σου είπα, έχω γράψει αρκετά και έχω υλικό. Αυτά που ανέβασα πρόσφατα στο διαδίκτυο αποτελούν μέρος αυτού του υλικού. Αν καταφέρω να βρω το έμψυχο δυναμικό που θα με βοηθήσει να ολοκληρώσω κάποια δουλειά, θα ήθελα αυτή η δουλειά να κυκλοφορήσει.
Έχεις σκεφτεί ότι ένα καλό τραγούδι που ίσως είναι στο συρτάρι σου μπορεί να δώσει κουράγιο σε κάποιον που έχει ζόρια;
Μακάρι να μπορούσα να δώσω κουράγιο σε κάποιον και χωρίς τραγούδια, αλλά αν μπορούσα να το κάνω αυτό με τα τραγούδια, θα ήταν ό, τι καλύτερο.
Όλο αυτό το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα σου δίνει έμπνευση για να γράψεις τραγούδια;
Αυτό που περνάμε δεν μπορεί να μην σε επηρεάσει, αυτόν τον καιρό όλος ο κόσμος περνάει δύσκολα. Συνήθως σε δύσκολες καταστάσεις γυρνάς και κοιτάζεις μέσα σου και ψάχνεις και σκέφτεσαι πράγματα. Εμένα αυτή η κατάσταση μου δίνει αφορμή να σκέφτομαι, μάλλον, παρά να γράφω τραγούδια.
Υπάρχουν πράγματα που έχεις περιορίσει λόγω κρίσης;
Σίγουρα έχω περιορίσει κάποια πράγματα, παρόλο που δεν έκανα καμία δαπανηρή ζωή. Δεν έχω ιδιαίτερα προσωπικά έξοδα, κάποτε κάπνιζα αλλά και αυτό το έκοψα πριν από τέσσερα χρόνια, πρόλαβα δηλαδή την κρίση… (γελάει). Ακόμα και το να θέλεις να βγεις μια-δυο φορές έξω, σε αναγκάζουν να το σκεφτείς.
Πριν λίγο καιρό διάβασα ότι η αστυνομία θα κάνει ελέγχους στις τσάντες των πολιτών που θέλουν να πάνε στις παρελάσεις και θα συλλαμβάνονται όσοι κρύβουν γιαούρτια και αυγά. Πώς κρίνεις όλη αυτή την οργή του κόσμου κατά δικαίων και αδίκων; Δεν συμφωνώ με αυτές τις επιθέσεις, έστω και αν πολλοί από αυτούς τους πολιτικούς τα αξίζουν τα γιαούρτια, ίσως και κάτι περισσότερο. Τα γιαούρτια είναι και ανώδυνα. Θα περίμενα όμως ο κόσμος να δείξει την αντίδρασή του με πιο ουσιαστικό τρόπ,ο με ωριμότητα και όχι με αθλιότητες. Ας πούμε, να δείξει την οργή και την αποδοκιμασία του στους πολιτικούς που τον γέλασαν στις εκλογές που έρχονται.
Δεν το βλέπω αυτό, αφού οι δημοσκοπήσεις δίνουν πάλι πρώτο και δεύτερο κόμμα τα γνωστά… Αν στην νέα Βουλή υπάρχουν τα ίδια πρώτα κόμματα και εκλεχθούν οι ίδιοι άνθρωποι που μας κατάστρεψαν, θα το θεωρήσω τεράστια αποτυχία και ειλικρινά αν συμβεί αυτό (που μάλλον θα συμβεί όπως φαίνεται) δεν βλέπω καμία ελπίδα για το μέλλον….
Πιστεύεις ότι ο κόσμος έχει μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά που μας συμβαίνουν; Κάθε μέρα βγαίνουν καινούργια στοιχεία. Για παράδειγμα αναφέρω το θέμα με τους τάχα τυφλούς. Από τον επανέλεγχο που έχει γίνει ήδη, έχουν «βρει το φως τους» 3.500 τυφλοί σε όλη τη χώρα.
Πρέπει να σταματήσει αυτή η ανωριμότητα που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Βέβαια φταίμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τώρα τους ανυποψίαστους και ότι δεν ξέρουμε τίποτε. Πριν δέκα χρόνια όποιος έκανε κομπίνα και έκλεβε το κράτος ήταν ο μάγκας, τώρα έγινε το λαμόγιο. Τους πολιτικούς δεν μας τους επέβαλλε καμία ξένη δύναμη είναι Έλληνες, «δικά μας παιδιά», εμείς οι ίδιοι τους ψηφίζουμε τόσα χρόνια. Επιτέλους, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Αν καταφέρουμε να αλλάξουμε ο καθένας ένα μικρό κομματάκι από τον εαυτό μας, τότε υπάρχει ελπίδα να γίνει κάτι και σε επίπεδο κοινωνίας.
Είσαι αισιόδοξος ότι μπορεί να επιτευχθεί κάποια αλλαγή;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος…
Κάποιος πολιτικός δήλωσε ότι θα πρέπει να επιτραπεί η οπλοφορία για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της εγκληματικότητας. Πώς σχολιάζεις αυτό το Βαλκανικό σπαγγέτι γούεστερν που θέλουν να δημιουργήσουν;
Ναι, όλα τα είχαμε τα όπλα μας έλειπαν. Σκέψου σ’ αυτό το χάος και το μπάχαλο που ζούμε να κουβαλούσαμε και όπλα!
Πώς σου φαίνεται που αυτό το υπέροχο τίποτα της αποθέωσης του lifestyle που ζήσαμε στην Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες καταρρέει σήμερα με πάταγο;
Αυτό ήταν αναμενόμενο, αν είχαμε τα αυτιά μας και το μυαλό μας ανοιχτό θα ακούγαμε τις φωνές… Κάποιοι άνθρωποι του πνεύματος μάς προειδοποιούσαν. Από την μια μεριά υπήρξε η ψεύτικη ευμάρεια, αφού μας έλεγαν ότι ζούμε στην ισχυρή Ελλάδα της ΟΝΕ. Από την άλλη, τα ΜΜΕ, που έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους στην αποβλάκωση του κόσμου, το χρηματιστήριο, το εύκολο χρήμα όλα αυτά συνέβαλαν στην αποθέωση της βλακείας. Ας προσέχαμε, καλά να πάθουμε. Πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Δεν φταίνε πάντα μόνον οι άλλοι.
Παρακολουθείς καθόλου την ελληνική μουσική σκηνή; Έχεις ξεχωρίσει καμία μπάντα τα τελευταία χρόνια;
Έχω ανακαλύψει πρόσφατα τους Gravity Says I, οι οποίοι μου άρεσαν πάρα πολύ. Με έκαναν να νιώσω αισιοδοξία για το μέλλον της μουσικής στη χώρα μας. Μ’ άρεσαν επίσης οι Tango with lions, η κοπέλα που τραγουδάει έχει ωραία φωνή, ζεστή κι έχουν ωραίες μελωδίες. Υπάρχουν και άλλες μπάντες πολλές, που δεν θυμάμαι, αλλά που αρκετές από αυτές μ’ αρέσουν. Ανακαλύπτω μπάντες ελληνικές που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από αυτές του εξωτερικού και χαίρομαι πολύ μ’ αυτό.
Ποιο είναι το καλύτερο live στο οποίο έχεις παίξει, αυτό που για κάποιο λόγο σου έμεινε περισσότερο στο μυαλό;
Δεν θυμάμαι κάποιο πιο έντονα από άλλα. Εσύ ποιό θυμάσαι;
Τι να πρωτοθυμηθώ ξέρω κι εγώ; Κάνατε φοβερές συναυλίες στο Ροδον είχα δει δυο-τρεις εκεί. Αλλά θα διαλέξω την συναυλία στο Zero στην Θεσσαλονίκη. Πρέπει να ήταν το ’93, λίγο πριν η λίγο μετά τα «Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια». Το sold out γινόταν σε μερικές ώρες, οπότε θυμάμαι ότι ήταν μια συναυλία σε ένα κατάμεστο και αποπνικτικό χώρο, με άθλιο ήχο, αλλά με τρελό πάθος από τον κόσμο. Φαντάσου ότι είχαν ανάψει και πυρσούς… Απορώ πώς φύγαμε ζωντανοί από κει μέσα.
Το θυμάμαι αυτό το live. Μάλλον ήταν καινούργιο το μαγαζί ή κάτι τέτοιο. Θυμάμαι ότι κάναμε sound check και ακόμα τα μαστόρια μέσα βάφανε … Έχω περάσει υπέροχα σε πάρα πολλά live, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο στο μυαλό μου, όμως θυμάμαι διάφορα στιγμιότυπα. Θυμάμαι την συγκίνηση που ένιωθα με την ολοκλήρωση του πρώτου μας δίσκου. Κατεβαίναμε ξημερώματα με τα πόδια από το στούντιο Αγροτικόν του Νίκου Παπάζογλου προς το κέντρο της πόλης, εγώ με τον Αγγελάκα, και αναρωτιόμασταν αν θα μας δινόταν άλλη φορά η ευκαιρία να ξαναβγάλουμε δίσκο.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου δίσκος από Τρύπες;
Δεν το έχω σκεφτεί αυτό… Νομίζω οι δυο τελευταίοι «Ένα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι» και το «Μέσα στη Νύχτα των Άλλων» είναι από τους πιο αγαπημένους μου. Μάλλον το «Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι» τελικά… Κάθε δίσκος, όμως, μου θυμίζει και μια συγκεκριμένη εποχή και τις καταστάσεις που ζούσαμε τότε, οπότε όπως καταλαβαίνεις αγαπώ όλους τους δίσκους γιατί είναι κομμάτια τις ιστορίας μου.
Δύο τρεις δίσκοι που σου άλλαξαν την ζωή;
Δίσκους δεν θα σου πω, θα σου πω για τους έρωτές μου. Πρώτος μου έρωτας ήταν οι Beatles και οι Rolling Stones, αλλά το πρώτο μου ΡΟΚ άκουσμα ήταν από κάποιο γειτονικό σπίτι στη Νεάπολη όταν άκουσα το Smoke on the water από τους Deep Purple. Εκεί πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό και αποφάσισα να αρχίσω να ψάχνω. Μετά ανακαλύψαμε τους Pink Floyd. Θυμάμαι να περιμένω κολλημένος στο ραδιόφωνο τον Γιάννη Πετρίδη να παρουσιάσει τον καινούργιο δίσκο των Pink Floyd… Ερχόμενοι προς τα εδώ χρονικά, ανακάλυψα τους Clash, τους Cure, τους Talking Heads, τον Nick Cave κ.α.
Ένας από τους αγαπημένους μου δίσκος είναι και το «Υπέροχο Τίποτα». Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο που το ηχογραφήσατε;
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, αυτές ξέρεις ήταν μουσικές που έκανα εγώ στο σπίτι μόνος μου με ένα τετρακάναλο κασετόφωνο. Κάποια στιγμή τα άκουσε ο Γιάννης, του άρεσαν και αποφασίσαμε να τα κυκλοφορήσουμε. Αυτό το υλικό πρόεκυψε από την διάθεσή μου για πειραματισμούς, μού άρεσε να μπαίνω σε άλλα μονοπάτια, αλλά παράλληλα μ’ αυτόν τον τρόπο ανακάλυπτα και εξέφραζα και άλλες πτυχές του εαυτού μου. Ανέκαθεν είχα την διάθεση να πειραματιστώ με καινούριους ήχους, δεν είχα κολλήματα με την μουσική και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να αποδείξω κάτι. Χρησιμοποίησα όργανα όπως το ακορντεόν, το τσέλο και άλλα που ήταν άσχετα με το ροκ, με μόνο κίνητρο την εμπλοκή μου κάθε φορά σε μια καινούρια περιπέτεια.
Το περίεργο για μένα είναι ότι δεν προσπάθησες να ξαναβγάλεις κάτι. Μήπως φοβήθηκες ότι αυτό που θα έβγαζες δεν θα ήταν τόσο καλό όσο το πρώτο σου άλμπουμ;
Δεν φοβήθηκα ποτέ αυτό το πράγμα και ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν έκανα κάτι καινούριο ξεκινώντας με την σκέψη μου κολλημένη στο προηγούμενο. Απλά δεν έτυχε να γίνει κάτι τέτοιο, τότε που ζούσα σ’ αυτόν τον πλανήτη… Ίσως γίνει κάτι στο μέλλον, μιας κι αποφάσισα να επιστρέψω.
.JPG&w=580)
.jpg)
i remember nothing 